தேநீர் கோப்பைக்கும் மனிதர்களுக்குமான உறவு அலாதியானது. அர்த்தமற்றது. அது சில நேரங்களில் தன்னை தன்னகத்தே சிலிர்ப்படைய செய்கிறது. அல்லது தனக்கான கட்டுக்கோப்பை, கட்டுகள் அற்ற கட்டுப்பாட்டை உடைத்தெறிய விழைகிறது. கட்டுண்ட ஒரு சமூகத்தில் அதன் கட்டுப்பாட்டை உடைத்தெறிய நமக்கெல்லாம் ஏதோ ஒரு வகையில் தேநீர் கோப்பை தேவை என்றால் கேட்பதற்கு நாராசமாக இருக்கும். ஆனால் உண்மை அதுதான்.
தேநீர் என்பது, ஒரு நாகரீகத்தின் குறியீடாக, வறுமையின் குறியீடாக, அந்தஸ்தின் குறியீடாக, தனிமையின் குறியீடாக, போதையின் குறியீடாக, அவஸ்தையின் குறியீடாக எப்போதும் நமக்கு பயன்பட்டே வருகிறது. மிக சாதாரண மனிதன் தொடங்கி மாளிகை வாசி வரை ஏதோ ஒரு வகையில் தேநீரின் பரிசத்தை உணர்ந்தவனாகவே இருக்கிறான். தாயின் முலைப்பாலை குடித்த போது உணர்ந்த ஒரு கதகதப்பை, அன்பை, அரவணைப்பை தேநீர் பருகும்போதும் நாம் பெற்றுவிடுகிறோம். தாய்ப் பாலும், தேநீரும், ஒரேவித ஸ்பரிசத்தை கொடுத்தது என்று சொன்னால் தாய்ப் பாலின் புனிதத்தை கெடுத்து விட்டதாக கூறி உடனே ஒரு வித மனநோயாளியாக நம் மீது பாயும் இந்த சமூகம் ஏன் புரிந்துக் கொள்ள மறுக்கிறது, நாம் புனிதம் என்று நம்பும் எல்லாமே ஒரு அசிங்கத்தின் மறுபக்கம் என்று. இங்கே தேநீர் ஒரு குறியீடாகவே பயன்படுகிறது என்பதை நினைவில் கொள்க. தஸ்தாவோஸ்கிக்கும் தேநீருக்குமான உறவைப் பற்றி தெரிந்துக் கொண்டிருந்தால் ஒரு தேநீரில் ஒளிந்து இருக்கும் கலை ஆளுமைகளை இந்த சமூகம் சந்தித்திருக்கும். மாறாக அது தான் ஓடி ஒளிவதையே பொருட்டாக நினைக்காமல், தேநீர் கோப்பையில் கலை ஆளுமைகள் ஓடி ஒளிந்துக் கொள்வதாக நினைத்து பெருமைப் பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. எந்த ஒரு உயிரும், பொருளும், கலையும் தன்னுடய இருத்தலுக்கான நியாயத்தை கற்பிதம் செய்ய வேண்டுமென்றால் அது நிச்சயம் ஏதோ ஒரு வகையில், சில நேரங்களில் தன்னை மறைத்துக் கொண்டே ஆக வேண்டும் என்பது ஆகம விதி. அந்த மறைத்துக் கொள்ளும் கால அளவு மிக முக்கியமானது.
மார்க் ட்வெயின் எனும் அமெரிக்காவின் முதல் அங்கத எழுத்தாளர் (இத்தனைக்கும் அமெரிக்காவில் அப்போது எழுத்தாளர்களுக்கு சுதந்திரம் மறுக்கப்பட்டு வந்த காலக்கட்டம்) தான் தேநீர் அருந்திய கடைகளை, தன் எழுத்தின் வளமையின் குறியீடாகவே கூறுகிறார். அவரது வாழ்நாளில் அவரை பெரிதாக கொண்டாட மறுத்த அமெரிக்க சமூகம் அவர் இறந்த பின்னர், அவர் தேநீர் அருந்திய கடைகளையெல்லாம் கண்டுபிடித்து அங்கெல்லாம், ட்வெயின் நினைவாக பல்வேறு இலக்கிய கூட்டங்கள் நடத்தியது வரலாறு. ட்வெயின் தன்னை, தன்னுடய இருத்தலை, தன்னுடய எழுத்துகளை அந்த தேநீர்க் கோப்பைக்குள் தான் மறைத்து வைத்திருந்தார். அது வெடித்துக் கிளம்பியதும், சமூகம் தன்னுடைய கட்டுப்பாடுகளை தளர்த்திக் கொள்கிறது. அல்லது தளர்த்திக் கொள்ள நிர்பந்திக்கப்படுகிறது.
வறுமையின் பிடியில் வதை படும்போது, அந்த வதையைக் கூட சுகமாக மாற்றுவது ஒரு கோப்பை தேநீர்தான். அதை உணர்ந்தவன் அறிவான். எத்தனையோ பஞ்ச பராதிகள், பரதேசிகள் தங்கள் வாழ்நாளை ஒரு கோப்பை தேநீருடனேயே கழிக்கிறார்கள் என்பது நமக்கு ஒரு செய்தி. ஒரு குறியீடு. ஆனால் அவர்களுக்கு அது ஒரு வாழ்க்கை. ஒரு வாழ்க்கையே ஒரு கோப்பையில் முடிந்து விடுமானால் அதுவும் சுகமாக அமையுமென்றால் அது தேநீர் கோப்பையில் மட்டுமே. மீண்டும் சொல்கிறேன் தேநீர் கோப்பை இங்கே ஒரு குறியீடு மட்டுமே.
சமூகம் கட்டமைக்கப்படுவதற்கு முன்னர் ஊரார்கள் ஒன்று கூடி ஒரு ஊர் என்பதை எப்படி வரையறை செய்யலாம் என்று விவாதித்தபோது, ஒரு தேநீர்க் கடை இருந்தால் அதையும் ஒரு ஊராக பாவிக்கலாம் என்று யாரோ விளையாட்டாக சொன்னது உண்மையாக மாறிவிட்டது. இரண்டு மூன்று வீடுகள் இருக்கும் தெருக்களில் கூட நான்கைந்து தேநீர் கடைகள் நல்ல லாபத்தோடு இயங்கிக் கொண்டிருப்பது, ஒரு சமுதாயத்தின் வறுமையை குறிக்கிறதா, அல்லது வளர்ச்சியைக் குறிக்கிறதா? இங்கே குறியீடு கொஞ்சம் குழம்பித் தான் போகும்.
தேநீரின் பிறப்பிடம் தென்கிழக்கு ஆசியாதான். இந்தியாவின் வடமேற்கு பகுதி, பர்மா தென்மேற்கு சீனா என்று தேயிலை வளர்ந்திருந்தாலும், அது பயன்பாட்டிற்கு வந்தது சீனாவில்தான். சீனாவின் பழங்குடி இன மக்கள் பருகும் தேநீர் கொப்பைகளுக்கான குறியீடுகள் மிக முக்கியமானவை. அங்கே வயது வந்த ஆண்கள் பெண் குறி போல் இருக்கும் கோப்பையையும், வயது வந்த பெண்கள் ஆண் குறிப் போல் இருக்கும் கோப்பையையும் பயன்படுத்துவது எதன் குறியீடு என்று ஆராய்ந்தோமானால் அவர்களுக்கு இளமையிலேயே சரியான பாலியல் கல்வி புகட்டுவதற்கான குறியீடாகவே படுகிறது.
இந்தியாவில் தேநீர் அறிமுகமானது வெள்ளையர்கள் ஆட்சியில்தான். அதனை ஒரு வியாபாரப் பொருளாக, செல்வத்தின் குறியீடாக நினைத்த வெள்ளையர்கள் முதலில் மக்களுக்கு இலவசமாகவே அறிமுகம் செய்து வைத்திருக்கிறார்கள். பின்னர் மக்கள் அதன் சுவைக்கு தங்கள் நாவை அடிமைப்படுத்திவிட்டனர். அதன் பின்னர் வெள்ளையர்கள் நினைத்தது போலவே தேயிலை பல அடிமைகளை வடிவமைக்க, அவர்களுக்கு ஒரு குறியீடாகவே பயன்பட்டுள்ளது.
எது எப்படியென்றாலும், இந்தியாவை பொறுத்தவரை அது அடிமைகளின் குறியீடு என்றாலும், அதற்காக கட்டுக்கோப்பான இந்த சமூகம் ஒரு போது கவலைக் கொண்டது இல்லை. காரணம் அடிமைத் தனமே தனக்கான கட்டுக்கோப்புதான் என்று திண்ணமாக நம்பும் ஒரு கட்டுண்ட சமூகம், எப்படி கட்டுடைத்தலான தேநீர் கோப்பை வெளியேற்ற இயக்கத்தை நடத்த விழையும். இன்று தெரிந்தோ தெரியாமலோ, எல்லோரின் இரத்தத்திலும் தேநீரின் சுவை கரை படிந்திருக்கும். அது யாரோ ஒருவர் தேநீருக்காக சிந்திய ரத்தக் கறையாக இருக்கலாம். அல்லது ஒரு சமூகமே தனது இருத்தலின் ரகசியத்தை விட்டெறிந்து பொய்யான வேறு உலகை அடைந்ததால் ஏற்பட்ட பயணக் கறையாக இருக்கலாம். கறை எதுவாக இருந்தால் நமக்கென்ன? நமக்கு தேநீர் ருசியாக இருந்தால் போதாதா என்ன? இங்கே தேநீர் அடிமை உணர்ச்சியின் குறியீடாக பார்க்கப்பட்டாலும், அந்த அடிமை சங்கிலியை உடைத்தெறிய பயன்படும் விவேக வித்தாகவும் தேநீர் கோப்பை இருந்திருக்கலாம். இருந்திருக்கலாம் என்பதில் அடிக்கோடிடுக..
உலகிலேயே மிக அதிகமாக தேநீர் பருகும் சமூகம் இந்திய சமூகம், இங்கே தேநீர் என்பது அதிகார வர்க்கமும், அடிமை வர்க்கமும், இணைந்தே ஏற்படுத்திய மாய பிம்பத்தின் மிச்ச எச்சங்கள் என்றால் அதை குறியீடாக பயன்படுத்த அனுமதித்தது எது?
பார்ப்போம்.
No comments:
Post a Comment